حسین (ع) احیاگر آئین محمد (ص)

در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت، دومين فرزند برومند حضرت على (ع) و حضرت فاطمه (س) در خانه وحى و ولايت چشم به جهان گشود.

از ولادت حسين بن على (ع) كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد, مردم از اظهار محبت و لطفى كه پيامبر راستين اسلام (ص) درباره حسين (ع) ابراز ميداشت, به بزرگوارى و مقام شامخ پيشواى سوم آگاه شدند.

سلمان فارسى می‌گويد: ديدم كه رسول خدا (ص) حسين (ع) را بر زانوى خويش نهاده او را می‌بوسيد و می‌فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى , تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى , تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت‌هاى خدايى كه نُه نفرند و خاتم ايشان ,قائم ايشان (امام زمان عج ) می‌باشد.

امام حسین (ع) مدت سى سال با پدر زيست . پدرى كه جز به انصاف حكم نكرد , و جز به طهارت و بندگى نگذرانيد , جز خدا نديد و جز خدا نخواست و جز خدا نيافت . پدرى كه در زمان حكومتش لحظه اى او را آرام نگذاشتند، همچنان كه به هنگام غصب خلافتش جز به آزارش برنخاستند...

در تمام اين مدت , با دل و جان از اوامر پدر اطاعت می‌كرد و در چند سالى كه حضرت على (ع) متصدى خلافت ظاهرى شد, حضرت حسين (ع ) در راه پيشبرد اهداف اسلامى , مانند يک سرباز فداكار، همچون برادر بزرگوارش می‌كوشيد و در جنگ‌هاى جمل, صفين و نهروان شركت داشت.

پس از شهادت حضرت على (ع), به فرموده رسول خدا (ص) و وصيت اميرالمؤمنين (ع) امامت و رهبرى شيعيان به حسن بن على (ع), فرزند بزرگ اميرالمؤمنين (ع ), منتقل گشت. امام حسين (ع) كه دست پرورد وحى محمدى و ولايت علوى بود, همراه و همكار و همفكر برادرش بود. چنان كه وقتى بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ , امام حسن (ع) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتی‌ها را تحمل نمايد, امام حسين (ع) شريک رنج هاى برادر بود و چون ميدانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است , هرگز اعتراض به برادر نداشت .

چون امام حسن (ع) به شهادت رسیدند, به گفته رسول خدا (ص) و اميرالمؤمنين (ع) و وصيت حسن بن على (ع) امامت و رهبرى شيعيان به امام حسين (ع) منتقل شد و از طرف خدا مأمور رهبرى جامعه گرديد.

يزيد پس از معاويه بر تخت حكومت اسلامى تكيه زد و خود را اميرالمؤمنين خواند و براى اين كه سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را تثبيت كند, مصمم شد براى نامداران و شخصيت‌هاى اسلامى پيامى بفرستد و آنان را به بيعت با خويش بخواند. به همين منظور, نامه‌اى به حاكم مدينه نوشت و در آن يادآور شد كه براى من از حسين (ع) بيعت بگير و اگر مخالفت نمود بقتلش برسان .

حاكم اين خبر را به امام حسين (ع)رسانيد و جواب مطالبه نمود. امام حسين (ع ) چنين فرمود: انا لله و انا اليه راجعون و على الاسلام السلام اذا بليت الامة براع مثل يزيد. آن گاه كه افرادى چون يزيد, بر مسند حكومت اسلامى بنشيند, بايد فاتحه اسلام را خواند.

و اینگونه شد که امام حسین (ع) تصمیم بر هجرت گرفت و واقعه عاشورا رقم خورد.

ص.گ/ ا.ا